De Europese verkiezingen van 2019 hebben de stijgende lijn van het percentage vrouwelijke Europarlementariërs doorgezet. Zo’n 40 procent van de huidige Europarlementariërs is vrouw. In 1979 was dit nog maar 15 procent; in 2009 en 2014 36 procent. Op lokaal, regionaal en nationaal niveau ligt het percentage vrouwen in gekozen raden en parlementen gemiddeld rond de 30 procent. In Nederland is dat tussen de 30 en 40%.
IJsland, Zweden en Frankrijk scoren het beste wat betreft het aantal vrouwen in de politiek. Vooral in Frankrijk is de afgelopen jaren een opmerkelijke vooruitgang geboekt. Dit heeft vooral te maken met de invoering een verplicht vrouwenquotum van 40 procent. Toch geeft het onderzoek aan dat het invoeren van quota op zichzelf geen uitkomst is. Zo lijkt dit juist een negatief effect te hebben op het aantal vrouwen op de hoogste bestuurlijke functies, zoals vrouwelijke burgemeesters.
Waarom wordt er toch zo drammerig gedaan over een ‘genderbalans’. Mannen en vrouwen moeten vrij zijn om zelf te kiezen voor de invulling van hun bestaan. Blijken vrouwen minder happig op een baan als burgemeester, dan moeten we dat niet met geweld proberen aan te tasten.
Om de toename van vrouwen in de Franse politiek als ‘opmerkelijke vooruitgang’ aan te merken, wetende dat er een verplicht vrouwenquotum aan ten grondslag ligt, is buitensporig.