Tweede Kamerleden die zich met gemeente- of provinciebeleid bemoeien zorgen nog weleens voor ergernis bij lokaal bestuurders. Het omgekeerde gebeurt ook, met hetzelfde resultaat. Voor inwoners is dat wederzijdse schaken op elkaars bord nogal verwarrend, want wie is er nu echt aan zet? ‘Als je op elkaars stoel gaat zitten, ondermijn je het vertrouwen dat inwoners in de overheid hebben.’
Half februari trekt een strenge vrieskou over het land. Slootjes en meren raken bevroren, na jaren schaatst men weer op natuurijs. Plots is menig Kamerlid fervent schaatsliefhebber en pleit vanuit Den Haag voor het doorgaan van de Elfstedentocht. De organisatie Elfstedentocht, Veiligheidsregio Fryslân en de provincie laten echter van begin af aan weten dat van een Elfstedentocht in de huidige omstandigheden geen sprake kan zijn.
Het is maar een van de voorbeelden waarin lokaal bestuurders te maken krijgen met Tweede Kamerleden die zich bemoeien met lokale aangelegenheden. Waar de Haagse roep om een Elfstedentocht kan worden afgedaan als onschuldige verkiezingsretoriek of wellicht oprecht enthousiasme voor de schaatssport, hebben moties in de
Tweede Kamer over woningbouw of verkeersveiligheid verdergaande gevolgen voor de lokale politiek. Eind 2020 nam de Tweede Kamer bijvoorbeeld een motie aan om 30 kilometer per uur tot norm te maken in de bebouwde kom. Een prima idee, vindt Marinka Mulder, wethouder van Renkum. Maar dan moest er wel boter bij de vis. ‘Inhoudelijk kan ik het met zo’n motie eens zijn,’ zegt Mulder. ‘Maar wanneer wij niet voldoende middelen hebben of extra middelen krijgen, moet ik vervolgens gaan uitleggen waarom we dit beleid niet uitvoeren.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Publiek Denken 25: Leefomgeving. Lees hier verder