Gevraagd naar zijn visie op het enorme begrotingstekort van de Verenigde Staten, maakte toenmalige president Ronald Reagan tijdens het jaarlijkse diner van de Gridiron Club, de legendarische opmerking: ‘I am not worried about the deficit. It is big enough to take care of itself.’ Hij deed alsof het een grap was, maar sommigen dachten dat hij zelf deels geloofde dat dit de beste visie op het probleem was.
Omdat het klimaatvraagstuk op de schaal van de individuele mens zo groot en soms zo abstract en af en toe ver weg lijkt, is het lastig om je als individu voor te stellen dat je een verschil kunt maken: ik doe aan energiebesparing, terwijl ze elders kolencentrales bijbouwen. Of: als ik stop met vliegen, dan gaat een ander wel in dat vliegtuig zitten. En nog een: als Tesla emissierechten kan verhandelen aan andere autobouwers (zoals bijvoorbeeld Fiat Chrysler, General Motors en Nissan in 2020 deden om boetes te vermijden), wat voor zin heeft het dan dat ik in een emissieloze auto rijd (los van het feit dat de energie natuurlijk ook moet worden opgewekt)?
Met andere woorden, heeft het überhaupt zin wanneer mensen individueel proberen hun steentje bij te dragen wanneer ze om zich heen zo veel voorbeelden zien van “Georganiseerde Domheid”? Het antwoord is: ja en nee. We zullen allemaal aan de bak moeten, dus alle individuen. En om dat te bereiken is publiek denken vereist.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Publiek Denken 36: Groen Akkoord. Lees hier verder