Big data, Internet of Things, kunstmatige intelligentie, robotisering, blockchain, biotechnologie en wat al dan niet meer. Technologische ontwikkelingen lijken de wereld te overdonderen. Overheden spelen hierin een bijzondere rol. Ze initiëren, investeren, beperken, stimuleren, falen, proberen, struikelen en omarmen technologie. Er is geen blauwdruk hoe de overheid met technologie moet omgaan. Waar deze tijd om vraagt zijn digitale vaardigheden en vooral kritisch denken.
Vers uit de collegebanken startte ik in januari 2010 bij een onderzoeks- en adviesbureau voor gemeenten, provincies en waterschappen. Ten opzichte van andere studenten op de opleiding Bedrijfskunde in Groningen had ik meer affiniteit met de publieke sector. Hoe vaak heb ik mezelf moeten verantwoorden? Mijn studiegenoot Simon: ‘Overheden zijn toch zo saai! Het bedrijfsleven is veel dynamischer, flitsender en sexyer.’
Zijn opmerking bleef in mijn achterhoofd hangen. Zeker toen ik me in de eerste weken verloren voelde in wollige beleidsnota’s, saaie raadsvergaderingen en duffe najaarsnota’s. Na een paar maanden veranderde dat. Ik mocht interim werken op de raadsgriffie van de gemeente Nijmegen.
Een belangrijk onderdeel van de rol was om een werkgroep uit de gemeenteraad te begeleiden. De werkgroep Papierarm werken wilde onderzoeken of ze met een iPad raadsstukken konden lezen, in plaats van de dikke enveloppen met papier. De voorzitter van die werkgroep was overigens een goed geklede student met een dikke zwarte bril en veel politieke ambities: Rob Jetten.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit de Publiek Denken special iSamenleving: Grip op gegevens. Klik hier om verder te lezen.