Woorden doen ertoe. Na vele aan corona verwante termen was dit de afgelopen tijd misschien wel de meest gebezigde en bediscussieerde uitdrukking. In positieve zin, ter bemoediging – alleen samen krijgen we corona onder controle – maar vaak ook in negatieve zin, als splijtzwam tussen mensen.
Journalist Sheila Sitalsing van de Volkskrant bracht dat laatste heel treffend onder woorden in een van haar columns het afgelopen jaar. Ze plaatste kanttekeningen bij de noodzaak en effectiviteit van de corona-app. Om vervolgens vast te stellen: ‘Maar wie in het coronageweld dat soort overwegingen te berde brengt, is op Twitter al snel een “moordenaar”. Of op zijn minst “asociaal”, want ook het recht om asociaal te zijn, is razendsnel gesneuveld.’ De column is opgenomen in de onlangs van haar verschenen, zeer lezenswaardige stukjesbundel Dagboek van een krankzinnig jaar. Deze bundel werd gepubliceerd op 23 maart 2020. En toen was de coronacrisis nog maar net begonnen.
Er zouden nog ontelbaar veel woorden volgen: op radio en televisie, op de sociale media, in het parlement. Boze woorden, bijvoorbeeld over de inperking van vrijheden; woorden van ongeloof, bijvoorbeeld bij massale ontduiking van coronaregels; bemoedigende woorden, bijvoorbeeld toen eindelijk het vaccin toegediend kon worden. De overheid adverteerde toen zelfs met de slogan: de spuit gaat erin…
*Dit is het eerste deel van een artikel van Gert Riphagen uit Publiek Denken 24: Opleidingen. Lees hier verder