Ik zou vast en zeker een hele column kunnen volschrijven over het steeds verder uitdijend aantal coaches. En over de frustratie die veel goede coaches voelen bij deze ontwikkeling. ‘Iedereen noemt zich tegenwoordig maar coach’, is een uitspraak die niet ver weg is als je met goede en succesvolle coaches praat. Maar ik schrijf vandaag over mijn eigen worsteling met de term en het vak.
Want ook ik coach geregeld bestuurders en leidinggevenden in het openbaar bestuur. En vind dat een van de leukere onderdelen van mij werk. Het geeft echt een goed gevoel als je iemand kunt helpen met goede vragen en helpende opdrachten. En als mensen in een dergelijk proces een flinke stap kunnen maken, is hun blijdschap, opluchting, tevredenheid of euforie erg aanstekelijk. Ook al draait het niet om mij, vrolijk word ik er wel van.
Maar steeds vaker krijg ik als feedback aan het einde van een coachingstraject dat doorbraak had plaats gevonden met die ene interventie waar ik nu juist voor mijn gevoel niet helemaal volgens de spelregels van de coaching had gehandeld. Daar waar ik met mijn eigen ervaringen in mijn achterhoofd over de situatie ben gaan meedenken. En ik wil zeker geen discussie starten over de definitie, maar daar waar je als coach een cliënt begeleidt bij het bepalen van zijn of haar doel en helpt het volledige potentieel te bereiken, past een beperking op te veel meedenken en praktische tips. Daar kun je vanuit een rol als (vak)mentor relevante vaardigheden en ervaringen overdragen.
Dus zonder dat ik de indruk wil wekken onder grote zelfkastijding te lijden over de vraag of ik nu alles volgens de spelregels van de coaching doe, leek het me toch handig om nog eens goed na te denken over wat ik nu aan het doen ben als ik mensen een stapje verder help. De conclusie was toen eigenlijk best simpel. Ik vind het te nuttig en te leuk om zo af en toe mee te denken en mijn eigen valkuilen, struikelpartijen, doorbraken en ‘yes-momenten’ te beleven. Dus als ik dan minder coach en meer (vak)mentor ben, dan kan ik daar goed mee uit de voeten. Hoewel het ook weer eens illustreerde hoe lastig het soms is om uit een mentaal patroon te stappen. Moet je jezelf opeens anders gaan noemen. Toch gek.
En ook wel lekker!
Beste Christian,
Er lijkt me niets mis met je motieven, of met de dankbaarheid van je coachee. Als je aanloopt tegen ‘de spelregels van het coachen’, speelt hier waarschijnlijk het korte versus lange termijn perspectief. Je coachee is vast blij met jouw vakkundige oplossing, waar hij zelf nog niet opgekomen was. Als hij ook in staat is om het uit te voeren is hij zeker een stap verder. Wat ik vaak tegenkom is dat het probleem niet zozeer zit in het vinden van een slimme oplossing, maar in het uitvoeren ervan. Omdat de coachee een blokkade ervaart om deze uit te voeren. Dan is de coachee er meer mee gebaat om zijn/haar eigen oplossing te ontdekken, die past bij diens karakter en mogelijkheden, en niet om mijn oplossing over te nemen (die meer past bij mijn karakter en mogelijkheden). Het hangt er dus vanaf wat het probleem en de hulpvraag is, of het ‘erg’ is dat je de spelregels overtreedt.
Ik wens je veel coach- en mentorplezier!
Eric
Dat moet je dan wel duidelijk maken aan je klanten: ben je de meedenker of de vragensteller?