Vol verwachting klopte mijn hart. Het was bijna december, de tijd van het jaar. Toch was het niet Sinterklaas maar de eerste emancipatienota van minister Dijkgraaf waarop ik gespannen wachtte. Dijkgraaf staat bekend als een gerenommeerde wetenschapper die als reflexief intelligente minister alom waardering weet te oogsten. Van zo’n bewindspersoon mag je iets verwachten, als zijn eerste emancipatienota verschijnt.
De nota draagt de titel Emancipatie: een opdracht voor ons allen. Nu hoef je geen historicus te zijn om vast te stellen dat titels van beleidsnota’s doorgaans vrij nietszeggend zijn, maar de huidige nota spant de kroon. In 2006 ging het nog, onder de noemer Emancipatie vanzelfsprekend, maar het gaat niet vanzelf. En daarna via Meer kansen voor vrouwen. Maar de huidige nota Emancipatie: een opdracht voor ons allen is toch wel een nieuw dieptepunt te noemen. Want wie is dat, ons allen? Bovendien, als iedereen onder zoiets algemeens als ons allen valt, dan valt niemand eronder, of zoals de Italiaanse filosoof Giorgio Agamben stelde over dat soort gemeenplaatsen: wie mensheid zegt, wil vooral bedriegen.
Wat bovendien vooral opvalt, is datgene wat via ons allen wordt verzwegen. Want als we even turven, rept de nota van Dijkgraaf 137 keer over vrouwen en 30 keer over mannen. En als het over mannen gaat, dan gaat het over mannen als de norm (voltijd), als gemiddelde inkomen (loonkloof) of als ideale standaard (topfuncties). Zo bevestigt deeltijdwerk vooral voltijdwerk, financiële afhankelijkheid vooral financiële onafhankelijkheid en onbetaalde arbeid vooral betaalde arbeid. Met als gevolg dat mannen niets hoeven.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Publiek Denken 39: Publieke professional. Lees hier verder