De Participatiewet beoogt zoveel mogelijk mensen in de bijstand aan het werk te krijgen en biedt daarnaast een vangnet voor wie (tijdelijk) onvoldoende inkomsten heeft. Om aan de signalen van de afgelopen jaren tegemoet te komen, wordt de wet nu gewijzigd. Maar alleen de regels aanpassen is niet voldoende, zegt programmamanager Loes Kragting. ‘Er moet een cultuurverandering komen.’
Veel gaat goed, zegt Loes Kragting, coördinerend beleidsmedewerker bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW), over de huidige Participatiewet. ‘Maar er zijn ook situaties waarin mensen wantrouwen ervaren bij hun contact met de overheid, onzeker zijn over hun inkomen of onvoldoende ondersteuning ervaren.’ Dus is er nu een programma om niet de regels, maar de mens centraal te stellen: ‘Participatiewet in balans’. Kragting is programmamanager. ‘Door de ruim twintig maatregelen in het wetsvoorstel zetten we op korte termijn een flinke stap in de goede richting. Voor de lange termijn werken we aan een herziening van de Participatiewet. Daarnaast kijken we samen met uitvoeringsprofessionals en alle betrokken partijen wat nodig is om de omslag in denken ook op de werkvloer tot stand te brengen.’
Eigen verhaal
Kragting is al vijf jaar betrokken bij de Participatiewet en was eerder actief voor verschillende gemeenten binnen het domein werk en inkomen. ‘Ik heb dus zelf mogen ervaren hoe het is om mee te draaien in de uitvoering. Dat is nu ontzettend waardevol.’ Een van de belangrijkste lessen die Kragting toen heeft geleerd en die ze nu toepast bij het ontwikkelen van beleid is deze:
‘Iemand die bijstand aanvraagt, heeft altijd een eigen verhaal. Het is een heterogene doelgroep. Daarom weet ik dat een stereotiepe bijstandsgerechtigde niet bestaat. Het is belangrijk om oog te hebben voor de individuele omstandigheden.’
*Dit is het eerste deel van een artikel van Gert Riphagen in Publiek Denken 44: Sociaal Domein. Lees hier verder
Beeld: Hilbert Krane