Is met de hand schrijven een vaardigheid die onmisbaar is, bijvoorbeeld voor het functioneren van ons brein en onze motorische ontwikkeling? De Notadokter zelf heeft enorm voordeel bij het digitaal schrijven, al was het alleen maar omdat zijn handschrift zo goed als onleesbaar is.
Een docente Nederlands schreef onlangs in een ingezonden brief in het NRC over de in haar ogen negatieve gevolgen van het online onderwijs voor de schrijfvaardigheid van leerlingen. ‘Juist het vak Nederlands zou nog steeds op papier moeten. Ten eerste omdat dat beter is voor de motoriek van kinderen. Een kwart van de kinderen heeft door de digitalisering een slechte motoriek. De schrijfvaardigheid van de leerlingen holt hierdoor achteruit: ze schrijven onleesbaar,’ aldus docente Nicky Walkier uit Roosendaal. De briefschrijfster heeft nog een tweede argument voor het met de hand schrijven: dit komt het leren ten goede. ‘Door dingen op te schrijven leren leerlingen veel meer. Het schrijven, de beweging, doet zo veel met het brein. Door het opschrijven ben je onbewust bezig met de stof en onthoud je het beter.’ Ze haalt daarbij het voorbeeld aan van een spiekbriefje: ‘Als je een spiekbriefje geschreven hebt, dan heb je het daarna vaak niet eens meer nodig.’
Dit pleidooi voor handgeschreven tekst doet mij denken aan een column uit de onlangs verschenen verzamelbundel De tachtigjarige vrede van Kees van Kooten. De bundel bevat tachtig columns uit de lange schrijversloopbaan van Van Kooten. Zo verhaalt hij in een column uit 1958 hoe hij tot een haiku (in zijn taalgebruik: een Haikoot) komt. De eerste ingeving schrijft hij altijd in slordig schuinschrift in een klein notitieboekje. Vervolgens schrijft hij de haiku achter het bureau in kladblokschrift op een spiraalblok, dan in een tamelijk net handschrift op een rolodexkaartje en ten slotte in net schuinschrift in het speciale kladschrift.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit PD 30 Burgerparticipatie: Eenrichtingsverkeer of cocreatie? Lees hier verder