‘Ook al doen we bijna alles via het scherm, afscheid nemen van je boekenverzameling voelt voor velen die met boeken zijn opgegroeid als een radicale stap. Het is toch “een beetje sterven”, dus veel mensen stellen het afscheid uit.’ Dit citaat staat in het recent verschenen, zeer lezenswaardige De lezende mens; de betekenis van het boek voor ons bestaan van docent Ruud Hisgen en boekhistoricus Adriaan van der Weel. In dit werk breken zij om allerlei redenen een lans voor het lezen van papieren boeken, zonder overigens blind te zijn voor het feit dat digitaal lezen een niet meer weg te denken plek heeft ingenomen in veler bestaan.
Maar daarover wil ik het nu eens niet hebben; wel over dat het zo moeilijk is om je boekenverzameling weg te doen. Ik kan daar inmiddels over meepraten. De afgelopen decennia heb ik een groot aantal boeken verzameld – ik schat zo’n tweeduizend – over geschiedenis, politiek, literatuur, taal, poëzie, reizen en actuele onderwerpen. Ook al nadert mijn pensionering, het is vrijwel ondenkbaar dat ik al die boeken nog zal lezen. Ernaar kijken, erin bladeren, dat is vast nog het hoogst haalbare. Maar het wegdoen van boeken ervaar ik – en wellicht herkent u dat – inderdaad als “een beetje sterven”.
Ontspullen
Inmiddels hebben we thuis besloten wat kleiner te gaan wonen. De kinderen zijn de deur uit; het kan nu ook makkelijk. Maar niet alles wat je hebt, kan ook mee: je moet ontspullen. Dat geldt ook voor een boekenverzameling. Maar hoe pak je dat aan, waarbij je uitersten als (vrijwel) alles in een keer naar de kringloop brengen of steeds langs je boekenkasten lopen en constateren dat er eigenlijk niks weg kan wilt vermijden?
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Publiek Denken 38: Dienstverlening. Lees hier verder