Zijn levensverhaal heeft hij een keer uit de doeken willen doen in de Volkskrant (2021). Daarna heeft Tim ‘S Jongers er niet meer over uitgeweid. Waar hij wel – met een prettig Vlaams accent – over spreekt, is het belang van het betrekken van ervaringskennis in beleid. ‘Zet je vooroordelen opzij en ontdek je eigen blinde vlekken.’ Daarmee trekt deze directeur van de Wiardi Beckman Stichting volle zalen. Als “spreidstandburger” heeft zijn verhaal veel zeggingskracht. Een been staat in de hoogopgeleide, succesvolle wereld. Het andere been komt uit de harde realiteit van armoede.
Naast werk en inkomen gaat bestaanszekerheid over toegang tot goede zorg, een veilige leefomgeving en kwaliteit van woningen. En dat is voor 20 procent van de mensen niet vanzelfsprekend. Daarom spreekt ‘S Jongers liever van bestaansonzekerheid. ‘Mensen onderaan de maatschappelijke ladder zijn als eerste slachtoffer van slechte beleidskeuzes. Als gevolg van vermarkting verkeren al onze sociale grondrechten in een crisis.’ Hij pleit voor nieuw “publiek denken” om dit grote maatschappelijke probleem op te lossen. En dat begint met andere taal. ‘Financiële uitgaven aan basisonderwijs noemt de rijksoverheid: kosten. Terwijl diezelfde overheid de uitgaven aan bruggen en tunnels investeringen noemt. Hoezo zijn openbare werken een investering, maar maken mensen kosten? Gezondheidszorg kun je ook een gezondheidsinvestering noemen. De woningmarkt zouden we ook volkshuisvesting kunnen noemen.’ Dit publieke denken is volgens hem de belangrijkste opgave van het nieuwe kabinet. ‘Mensen zijn geen kostenpost. In mensen investeer je.’
*Dit is het eerste deel van een artikel uit PD 49: Leefomgeving Lees hier verder
Tekst: Chantal Richter
Beeld: Aad Goudappel