In de gemeente Eemsdelta, in Groningen, heeft burgerparticipatie een enorme vlucht gekregen. Sarah Spinder, adviseur gebiedsgericht werken & participatie bij de gemeente, kan meer dan honderd initiatieven van inwoners opnoemen die al zijn of nog worden uitgevoerd. Het gevolg van “kleigrondbeleid”, zoals Cees Grol, inwoner van Termunterzijl, het noemt.
‘In onze gemeente was het gebrek aan vertrouwen tussen inwoners en overheid al een punt lang voordat dit probleem in de landelijke politiek ging spelen,’ zegt Sarah Spinder. ‘Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2014 besloot het nieuwe college van B en W structureel anders te gaan werken, er kwamen gebiedswethouders en gebiedsregisseurs. De gemeente stelt nog enkele algemene kaders, maar de inwoners krijgen zelf budget. Ze hoeven niet voor iedere activiteit bij de gemeente langs, maar kunnen dat in het dorp of de wijk zelf regelen.’ En nee, dat leidde niet tot onverantwoorde uitgaven of andere problemen, vertelt Spinder. ‘Inwoners zijn soms strenger dan de overheid bij het toewijzen van een bijdrage.’
Noaberschap
Het nieuwe beleid bracht wel een stortvloed aan initiatieven op gang. ‘Op allerlei terreinen,’ zegt Spinder, ‘bijvoorbeeld voor een mountainbikeroute, een beweegtuin, een speelbos, wandelroutes en ga zo maar door.’ Veel initiatieven liggen op het gebied van zorg en omzien naar elkaar. ‘Noaberschap, we zien een transformatie in het sociale domein. Toen in een van de dorpen een verzorgingshuis werd gesloten, hebben de inwoners een “dorpsondersteuner” aangetrokken, een soort wijkverpleegkundige. Via andere initiatieven wordt soms onder andere ook samengewerkt met het Wmo-loket van de gemeente.’
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Publiek Denken 47: Burgerparticipatie. Lees hier verder
Beeld: gemeente Eemsdelta