Politici die het aan daadkracht ontbreekt en burgers die blijven hangen in politieke apathie… Als we de gevolgen van klimaatverandering willen bestrijden, zal daaraan echt wat moeten gebeuren, zegt klimaatethicus Ingrid Robeyns. Wie kijkt naar alle natuurrampen die momenteel in de wereld plaatsvinden, kan de moed gemakkelijk in de schoenen zakken. Toch schijnt er licht aan de horizon. Robeyns: ‘Als ieder individu zich voor één zaak inzet, doen we samen genoeg.’
Ingrid Robeyns is filosoof, econoom en hoogleraar ethiek van instituties aan de Universiteit Utrecht. Sinds een jaar of 7 houdt ze zich met het klimaatvraagstuk bezig. Klimaatethiek is een bekende subdiscipline binnen de toegepaste ethiek, maar er is in het Nederlands publieke debat maar weinig over bekend. ‘Er zijn ook geen boeken over vertaald en belangrijke klimaatethici worden nooit geïnterviewd.’
Als klimaatethicus probeert Robeyns meerdere vragen te beantwoorden maar er is er een die centraal staat: die gaat over de rol die ongelijkheid en sociale onrechtvaardigheid in klimaatprocessen spelen. ‘Als je naar klimaatverandering kijkt, zijn er drie vormen van ongelijkheid die van invloed zijn: de eerste is die van de geïndustrialiseerde landen ten opzichte van ontwikkelingslanden. Historisch gezien hebben we het dan vooral over Europa, maar meer recent ook over de VS, Canada en Australië. Die landen stoten veel meer broeikasgassen uit dan andere landen, maar de armere landen ondervinden veel meer schade van klimaatverandering. De VS, bijvoorbeeld, hebben 17 ton emissies per persoon per jaar, Canada en Australië stoten 15 ton per persoon per jaar uit, Europa 7,8 ton, Zuid-Amerika 2,7 ton, India 1,8 ton en Afrika 0,8 ton [red. meer cijfers via http://www.globalcarbonatlas.org/en/CO2-emissions].’
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Publiek Denken 36: Groen Akkoord. Lees hier verder
Beeld: Hilbert Krane