Ook onze zuiderburen zijn druk bezig met het doorvertalen van de Europese klimaat- en energiedoelstellingen naar lokale actie. Hoe ze dat aanpakken? Een beetje hetzelfde als hier, maar net even anders. Inspirerend is hun Lokaal Energie en Klimaatpact (LEKP) waarmee ze een recept gevonden hebben om klimaatdoelen te vertalen in concrete acties die iedereen begrijpt. En op andere punten kijken ze met enige afgunst naar Nederland.
België kent geen centraal gecoördineerde en gelaagde aanpak zoals in Nederland, van Energieakkoord via de RES’en naar de gemeentelijke wijkaanpakken. Dat heeft deels te maken met de nogal complexe bestuursstructuur met vier elkaar overlappende bestuurslagen, maar ook met de minder planmatige bestuurscultuur. De Europese klimaatdoelstellingen moeten worden verdeeld tussen het federale en gewestelijke niveau, een discussie die soms jarenlang voortsleept voordat de knoop doorgehakt wordt. In Vlaanderen is het Burgemeestersconvenant het belangrijkste instrument voor verduurzaming op lokaal niveau. Het Burgemeestersconvenant 2030 met 40 procent emissiereductie als doel is ondertekend door 293 van de 300 gemeenten in Vlaanderen.
Lokaal energie- en klimaatpact
De inwoners meekrijgen valt net als in Nederland niet mee. Klimaatambities uitgedrukt in tonnen CO2 en percentages CO2-reductie zijn nu eenmaal abstract en staan ver van de burger af. Een oplossing biedt het Lokaal Energie- en Klimaatpact (LEKP) van de minister van Binnenlands Bestuur. Het pact vertaalt klimaatbeleid naar concrete lokale doelen verdeeld over vier gebieden: vergroening, energie, mobiliteit en water. Een voorbeeld van zo’n doel is uiterlijk 2030 een boom per inwoner extra planten, 50 collectieve renovaties per 1.000 wooneenheden realiseren en een laadpunt per 100 inwoners. Zo worden burgers, bedrijven en instellingen er zich van bewust dat ook hun bijdrage telt.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Publiek Denken 36: Groen Akkoord. Lees hier verder
Beeld: Shutterstock