Van een collega kreeg ik bij mijn afscheid van de Eerste Kamer onlangs een geranium. Het afscheid luidde namelijk meteen ook mijn pensioen in. Ik vatte het geschenk positief op: als een stimulans om aan de goede kant van de geraniums te blijven.
Dat lijkt aardig te lukken. Op maandag 5 juni hees ik de pensioenvlag. De volgende dag al maakte ik een doorstart. Ik werk nu twee dagen in de week als taaladviseur en lid van het TaalTeam bij het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Mensen die mij vragen ‘Hoe bevalt je pensioen?’ of ‘Verveel je je niet een beetje?’ kan ik met een glimlach antwoorden. Elk werkdag in deze doorstart ervaar ik als een geschenk.
Stukken beter
De nieuwe baan betekent voor mij, na ruim elf jaar, een hernieuwde kennismaking met een ministerie. In 2012 had ik er voor het laatst de deur achter mij dichtgedaan. Dat was bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Daar hadden wij met een groep taalminnende ambtenaren op verzoek van de ambtelijke top een project opgezet om ambtenaren te helpen bij het schrijven. Het project had de toepasselijke naam Stukken Beter. We organiseerden tal van activiteiten: schrijftrainingen, lezingen, dictees, wedstrijden voor goed leesbare beleidsnota’s, columns op intranet, en nog veel meer. Ook Personeelszaken werd bij het project betrokken.
Zo’n brede taalaanpak is vaak het gevolg van kritiek van bewindspersonen of de ambtelijke top. Het helpt als een minister of staatssecretaris bij een nota schrijft: ‘Kan iemand voor mij de onder de kernpunten genoemde aanbevelingen vertalen in begrijpelijk Nederlands. Dan weet ik waar ik mee in moet kunnen stemmen.’ Of: ‘Akk. behoudens gebruik term productie-footprint. Wat is dat? Gewoon Ned. woord bedenken of omschrijven.’ Of: ‘Het wordt niet zinniger door er een Engelse term voor te gebruiken en er een afkorting van te maken.’
*Dit is het eerste deel van een artikel van Gert Riphagen uit Publiek Denken 45: Groen Akkoord. Lees hier verder