Hoe moeilijk kan het zijn? Een plantsoen tussen een paar flats mooier maken, zodat het een aangename omgeving wordt waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en samen dingen doen. Een kleinschalig en niet erg ingewikkeld project dat geknipt is voor een bewonersinitiatief, zou je zeggen.
Onderwerp van gesprek is het seniorencomplex Marius ten Catehof in Amsterdam Buitenveldert, in een buurt uit de jaren 70, bestaande uit drie woontorens en een laagbouwflat. Initiatiefnemer Yvonne Lengams wilde graag iets doen om de sfeer in de woonomgeving te verbeteren, vertelt ze. ‘De leeftijd van de bewoners varieert van 55 tot 102 jaar. De samenstelling is niet alleen qua leeftijd divers, ook vormen ze een intergenerationele melting pot met verschillende culturele en etnische achtergronden. De ingrediënten zijn er om intergenerationele en interculturele (dwars)verbanden te leggen, waarmee een gezellige, vertrouwde omgeving gecreëerd wordt waar bewoners zich veilig en senang voelen. Mijn idee was om de mensen met elkaar te verbinden door een deel van het plantsoen in beheer te nemen, zodat de mensen elkaar kunnen ontmoeten en samen kunnen tuinieren en dingen doen.’ Financieel is zoiets mogelijk met het buurtbudget dat de gemeente voor zulke projecten beschikbaar stelt, zegt Lengams.
Supersimpel
Het uitvoeren van het idee leek een supersimpel project, maar het bleek toch heel complex. Om te beginnen is de woonomgeving nogal moeilijk door de al genoemde diversiteit, maar ook door de aanwezigheid van dealers, bewoners met een verslavingsachtergrond, bewoners met een ggz-achtergrond, bewoners uit oorlogsgebieden die getraumatiseerd zijn, eenzaamheidsproblematiek en mensen met licht dementerenden; zelfs de woningbouwvereniging zit soms met de handen in het haar.
Lengams: ‘Omdat niet iedereen enthousiast was over het tuinproject en iedereen wat anders wilde, zijn de plannen heel vaak gewijzigd. Gevolg daarvan was dat de gemeente weliswaar geld had beloofd, maar vervolgens niet akkoord ging met alle wijzigingen. Ik heb toen de handdoek in de ring gegooid, maar vond het nodig dat ik mijn verhaal aan de stadsdeelbestuurders kwijtkon. Daarna is er een projectleider op gezet die helemaal opnieuw is begonnen, maar al met al waren we op dat moment al meer dan 2 jaar bezig. Ik moest al die tijd alle ballen in de lucht houden.’
*Dit is het eerste deel van een artikel uit de Publiek Denken 48: Publieke professional. Lees hier verder
Beeld: Saskia Bakker