Of je nu casemanager bij het dak- en thuislozenloket bent, de jongste teamleider van de afdeling of adviseur bij de gemeente: als je iets wilt bereiken, heb je lef nodig. Wat betekent het om lef te tonen op de werkvloer? Drie jonge ambtenaren beantwoorden deze vraag. Ze zijn het over een ding eens: laat van je horen.
‘Voor mij gaat lef over verder denken,’ vertelt Rabia Yesildag. Als casemanager bij het Daklozenloket in Den Haag ontvangt ze mensen die thuisloos zijn geworden en inventariseert ze op welke gebieden zij hulp nodig hebben. ‘De uitdaging ligt voor mij in het zoeken naar een duurzame oplossing, niet alleen iemand zo snel mogelijk ergens aan het werk krijgen. Het unieke aan onze afdeling is het persoonlijke contact en de ruimte voor maatwerk. Uiteraard hebben we een wettelijk kader, maar daarbinnen zijn veel mogelijkheden om mensen verder te helpen.’
Die mogelijkheden ziet Yesildag soms ook buiten de lijntjes van haar functie. ‘Ik moest even over een drempel heen om te pleiten voor menstruatieproducten in de toiletten van het Daklozenloket. Vooral omdat menstruatiearmoede een onzichtbaar probleem is, dat niet hoog op de agenda staat. Deze producten zijn duur als je leeft van een daklozenuitkering. Voor zoiets kan een bijzondere bijstand aangevraagd worden, maar veel mensen – ook collega’s – zijn daarvan niet op de hoogte. Het op deze manier zichtbaar maken vergt wel wat lef.’
*Dit is het eerste deel van een artikel, geschreven door Hadassa Lok, uit de Publiek Denken special over jonge ambtenaren. Lees hier verder