Het is al weer anderhalve maand geleden maar als halve Rotterdammer wil ik het er toch nog even over hebben: Koningsdag. Het was Rotterdam op z’n mooist. Een stad die barst van de verscheidenheid – sociologen spreken tegenwoordig over superdiversity – toonde zich op deze zonovergoten dag in al haar schakeringen een schoolvoorbeeld van eensgezindheid.
Om de verjaardag van onze vorst luister bij te zetten, zette iedereen zijn beste beentje voor. En dat resulteerde in een plaatje om nog lang te koesteren. De route door de stad en de ontmoetingen langs de route illustreerden de grote stad in velerlei facetten. En natuurlijk, niet alles wat er op en langs de route werd getoond en gedaan verhield zich even goed tot de smaak van ondergetekende. Maar toch maakte een gevoel van trots en warmte zich van mij meester. De vitaliteit van een stad waarin toch heel veel mensen een harde strijd om het bestaan voeren, sprankelde ervan af.
Natuurlijk weet ik van de matige populariteit van de koning. En uiteraard, zoals onze premier met de nodige zelfspot terecht opmerkte, het kan altijd nog een stuk slechter. Maar heel best is het niet. Analyses daarvan zijn er in overvloed. Mogelijke remedies om er iets aan te doen, eveneens. Wat de Koningsdag in Rotterdam wat mij betreft liet zien, is dat de koning van iedereen een beetje is. Dat betekent tegelijk dat hij van niemand helemaal is. Niet van Ajax, niet van de boeren, niet van de nazaten van het slavernijverleden, of van wie dan ook. Je kunt alleen de koning van iedereen zijn, als je tegelijk van niemand bent of wordt. Een koning luistert en leeft mee.
Maar een koning kiest geen partij. En ja, dan lig je natuurlijk makkelijk onder vuur. Want niemand is dan misschien helemaal tevreden. En zeker in onze snel polariserende samenleving, waarin je vooral een eigen mening moet hebben, kleur moet bekennen, kamp moet kiezen en je luid en duidelijk uit moet spreken, is dat een recept voor ongenoegen. Maar wie dat niet doet, groeit als symbool van eenheid.